Rinus van Alebeek schrijft

De arme Bouhlarouz. Hij zal nog zomerweken lang achtervolgd worden door die overtreding. Maar was die wel zo gemeen en smerig? Overtredingen zijn hard, zeer hard, ongelukkig. Vaak is het de status van de verdediger die het adjectief bepaalt. Bouhlarouz is het slachtoffer van het collectieve cinematografische geheugen. De schurk uit de spaghettiwestern lijkt op Bouhlarouz, de boze vijand van vanDamme lijkt op Bouhlarouz. Dus die overtreding kon niet anders als smerig en gemeen zijn. Dezelfde overtreding begaan door van Bronckhorst zou allang weer zijn vergeten. Dan de hardheid van Nederland - Portugal. Ook die viel mee. De wedstrijd was vooral de tragedie van Ivanov. De man is oud genoeg om op de lagere school de laatste scheten van Stalin te hebben gehoord. Hij is oud genoeg om zich te herinneren hoe een regime op het gemoed van de mensen werkt. Nu heeft hij vrij toegang tot het vrije westen, en krijgt te maken met de FIFA, een organisatie die qua zelfverheerlijking duidelijke overeenk

In een weblog van verslaggever en columnist Bert Wagendorp van de Volkskrant werd bericht van een telefonade uit Duitsland. Aan de lijn was een journalist en de journalist had iets geconstateerd wat ook de andere journalisten niet was ontgaan. Het risico van constaterende journalisten is dat ze hun observaties journalistiek verantwoord vinden en de verbrijding (opzettelijk 'fout' gespeld) ervan verdedigen met het beroep op 'vrijheid van meiningsuiting'. (Het begrip meningsuiting is aan ernstige revalidatie toe, maar dit terzijde) Gevolg van zo'n zeepbelbericht is dat het niet zozeer om de inhoud ervan gaat, maar indirect toch wel. Want, zoals vanouds, in de media gaat het enkel om de media. Zo. Media is meervoud van medium. Een medium in religieus/spirituele zin is de persoon die tussen het bovenmenselijke en de mens staat. In die werelden gaat het doorgaans over God, dus over iets dat buiten de mediator staat, maar waartoe de mediator toegang heeft. Een medium in a

De aanvoerders hebben het voor de wedstrijd al behoorlijk moeilijk. Aan een hand het McD.-kind, in de andere hand het vaantje en een witte onbespoten bal,waarvan de identiteit tot voor kort nog niet vaststond. Als het kind naar de kant van het veld is gehold en met duizenden touristen het gigantoscherm in de gaten houdt om te zien of ze al in beeld zijn, staan de aanvoerders inmiddels tegenover elkaar, de scheidsrechter tussen hen in. In hun hand dragen ze nog steeds de bal, en het vaantje. Dan komt het moment dat ze elkaar de vrije hand schudden, het vaantje uitwisselen, en, intussen met opvallend gemak, de witte ballen in elkaars handen laten rollen. De aanvoerder van het Iraanse team verdient een speciale vermelding. Hij draagt tenslotte een ingelijst tapijt met zich mee. Ik hoop dat hij een trendsetter blijkt te zijn. Want hier bieden zich ongekende mogelijkheden, die variëren van een mooie klomp om naast de deur aan de muur te hangen (Nederland), via een scheve toren van Pisa van

Het vorige jaar reciteerde Joseph Bla. vol overgave het drieregelig gedicht: 'make the game better, bring it to the world, make the world better.' Dat moest de slagzin worden voor het naderende wereldkampioenschap. Vertaald in het Duits klinkt de haiku van Joseph ongeveer zo: 'mach das Spiel besser, bring es in der Welt hinein, mache die Welt besser.' Franz Beckenbauer moet dit gedicht met al zijn Beierse welwillendheid voor klinkklare onzin hebben gevonden. De wereldkampioenschappen kwamen tenslotte naar Duitsland, en waarom zou gesuggereerd moeten worden dat Duitsland beter gemaakt moest worden? Dus zag Joseph Bla. er vanaf om zich voor de Nobelprijs literatuur te kandidateren, en greep naar een hoger doel: de wereldvrede. De nieuwe slogan werd en is: De Fifa te gast bij vrienden. Niet te lang over nadenken, lieve vrienden en vriendinnen. Vooral niet te lang over nadenken, waar de Fifa tot dusver te gast is geweest. Joseph Bla. had niets anders in zin dan Franz Becke

Iedereen kwaad en verontwaardigd? Fijn. Ik vind het heerlijk om zo te winnen. Eindelijk geen welwillende schouderklopjes en complimenten met het mooie spel, maar chagrijnig, bitsig commentaar. Yippie! En dat tegen een prachtig oranje decor! Misschien kan de middenstand er bij een volgend event aan denken om ook sfeerartikelen te verkopen, zoals pluche-beesten met ingebouwde spreekkoren. Vier keuzemogelijkheden: slecht weer gezang, mooi weer gezang voorsprong verdedigen gezang/spreekkoren en achterstand goedmaken gezang/spreekkoren. Rinus

Ik luister naar de radio, Deutschland Kultur. Ze zenden weinig muziek uit,schreeuwen niet en praten doorgaans over een onderwerp dat me niet interesseert. Dit is nogal prettig, omdat ik naar de radio luister voor het geroezemoes. Deze keer, de ochtend na Duitsland - Polen, luister ik toch. Een interview met een professor van een universiteit uit Hamburg wordt aangekondigd. Hij heeft de liederen van de voetbalsupporters bestudeerd, onderscheidt daarin zowaar vier niveaus. De beste liederen worden in Engeland gezongen: You'll never walk alone, noemt hij het allerbeste. De goede man heeft nog nooit 'abide with me' gehoord, dat supporters voor de Cup-final zingen. De professor weet van niks, en dat is geruststellend. Duitse supporters zingen vaak: "Deutschland, Deutschland". Als je goed luistert, herken je dat dit duo-deutschland door twee supportersgroepen wordt gezongen, en niet dwingend met de klemtoon op 'land', maar lieflijk, met een onbeklemtoond 'la

Günther Netzer sprak na het zien van Ronaldo's prestatie tijdens Brazilië - Croazië over 'Arbeitsverweigerung.' Hij had gelijk. Maar ik weet niet of hij op de hoogte was van Ronaldo's werkelijke motief om het opgedragen werk te weigeren. Wat er aan vooraf ging. In 1978 ontfermde Johan Neeskens zich over een 8-jarig jochie: Miguel Alejandro Pons. Hij reisde met het Nederlands elftal mee en liep aan de hand van de grote Johan voor de aanvang van de wedstrijd het veld op. Hij droeg een oranje shirt. Vele jaren later gebeurde er in de Meer iets soortgelijks. De Ajacieden kwamen het veld op, en met hen de mascotte van de week, een tienjarige speler van de Ajax-jeugd. Als ik me goed herinner is de jonge Johnny Heitinga nog met zijn latere bondscoach op de foto gekomen. Toen moet ik iets gemist hebben. Plotseling liepen hele schoolklassen aan de hand van de grote spelers mee het veld op. Meestal gebeurde dit bij wedstrijden uit de Champions League. Dit gebeurt nu al seizoenen

Voordat ik de spijskaart op het buffet wilde bestuderen, vroeg ik de Thaise mijnheer die op mijn bestelling wachtte, hoe Mexico-Iran was geeindigd. "Drie-nul," zei hij. "Dat kan niet, het was 1-1 bij rust." Ik hoopte dat hij zich had vergist. "Drie - een, drie - een voor Mexico." Mijn teleurstelling moet bespeurbaar zijn geweest. Achter hem vroeg de kok, of ik soms voor Iran was. Iets in zijn stembuiging legde het compromiterende karakter van zo'n keus bloot. Ja, shit, ik was voor Iran. Ik hoopte op die verrassing. Ik hoopte iets van het cliché van exotische sprookjes, oude gedichten, mooie vrouwen, eindeloos gedekte tafels, en gastvrijheid tot ver voorbij de horizon in hun spel te herkennen. Mijn antwoord kwam een zwijgend moment later. In dat moment voelde ik spijt. Spijt erover dat door al de berichtgevingen over Neonazi's die voor Iran kozen, het genieten van het Iranees spel onmogelijk werd gemaakt. Ik was hier in Schöneweide, niet ver van naz

Gastbjdrage van  Sjef van Alebeek : Voor mij rijdt een wagen met een oranje Kipcaravan. Aan de achterzijde hebben ze twee klompen bevestigd, de klompen zijn rood-wit-blauw geverfd. Voor het raampje ontwaar ik drie houten Blokker tulpjes in de kleuren rood, wit en blauw. Met hanenpoten staat "Me Gras!!!, Me Gras!!!" aan de onderzijde geschreven. Even herleven de tijden van de Tros caravanraces met Andre van Duin als commentator die bezorgd was om zijn gras. Maar de rust is in Valkenswaard reeds lang wedergekeerd en het gras aldaar kan nu ongestoord groeien. Deze caravan gaat naar Duitsland en wordt voortgetrokken door een oranje Daf. Ik sta naast ze voor een verkeerslicht, ik moet rechtdoor, zij moeten rechtsaf. In het Dafje zitten vier leeuwen, een oranje leeuw zit achter het stuur, naast hem zit een witte leeuw, achterin een rode en een blauwe. Het kwik nadert ondertussen de dertig graden. Het licht voor rechtsaf springt op groen maar het Dafje maakt geen aanstalten om v

Ossi's telefoonshop is op vijf minuten afstand. Ik ga er iedere dag heen om mijn mails te checken, want er staan ook computers. Aan het raam worden sigaretten verkocht. De toonbank dient ook als bar. In de ijskast staat het bier koud, wijn is op de schappen uitgestald, zwaardere alcoholica achter de bar. Gisteren merkte ik dat het computerscherm op de televisie was aangesloten. Anders zijn daar de eindstanden van de telefooncabines af te lezen. Ik liep 's middags even naar binnen. Engeland - Paraguay kijken. Rare schaduwen op het veld, van voetbal niet veel te zien. Bij die engelsen is het altijd hetzelfde amechtige gezwoeg, en omdat ze toch wonnen, hield ik het na vijftien minuten weer voor gezien, en ben een stuk gaan wandelen tot aan de Spree. Daar genoten van het industriele niemandsland, de wijde uitgestrekte vlakten, het scherpe licht op de verkommerende gebouwen die een half mensenleven geleden voorbeelden waren van moderne architectuur, van het soort staal, glas en beto

De buurt Schöneweide in Berlijn ligt in het oosten van de stad. Het is hier niet hip. De laatste resten DDR zijn zichtbaar in gigantische fabriekshallen langs de Spree. Ze staan leeg. De terreinen leiden aan loodvergiftiging, maar de struiken die door het gebarsten beton zijn gegroeid trekken zich daar niets van aan. Huizen staan leeg, winkelruimte is te huur. Eigenlijk zou ik meer naar het centrum moeten verhuizen. Kreuzberg! Daar groeien reusachtige bomen aan weerszijden van de straten. Ieder trottoir staat vol met lange tafels waar de mensen in alle talen bestellen. Of Prenzlau, Friedrichshain; overal warrelt jong en oud door elkaar. Maar het bevalt me in Schöneweide, ook al moet ik een uur fietsen om in de stad te komen. Een prachtige route is dat, door Rummelsburg langs de industrieterreinen, die zichzelf op grote schilden aanprijzen: Hier is AGFA opgericht; Hier is tevlon uitgevonden; Hier liet Pavlov zijn hond uit. De lange straat naar Prezlau was nagenoeg leeg. Het was twintig